Όπως το σφυρί χτυπάει
το μυτερό καρφί…
Για την επέμβαση των ΜΑΤ
στην ΚΑΒΑΛΑ OIL
Το τόλμησαν λοιπόν. Έστειλαν τα ΜΑΤ να μπουκάρουν στις εγκαταστάσεις της Energean, στα Πετρέλαια στην Καβάλα, για να υπερασπιστούν την αυθαιρεσία μιας εταιρίας – κολοσσού απέναντι στους εργαζόμενους.
Δεν είχαμε καμία αυταπάτη σχετικά με το που μπορεί να φτάσει το Κράτος υπό τις οδηγίες του Κεφαλαίου, πόσο μάλλον με την συγκεκριμένη ακροδεξιά-νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση στα ηνία του. Εδώ κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, πως δεν ήξεραν και δεν γνώριζαν τα περί μελέτης Τσιόδρα. Εδώ πιστεύουν πως το αίμα των νεκρών της πανδημίας -που σε συντριπτικό ποσοστό προέρχεται από ανθρώπους της τάξης μας- ξεπλένεται με υποχρεωτικούς εμβολιασμούς και rapid test στα ρεβεγιόν. Εκεί θα κολλούσαν; Στην φυσική συντριβή ενός εργατικού αγώνα; Στις συλλήψεις συνδικαλιστών – εργατών; Τι είναι όλα αυτά μπροστά στην εκατόμβη των νεκρών που θυσίασαν προς χάριν του κεφαλαίου, του τουρισμού, της ιδιωτικής υγείας, των μεγαλεμπόρων;
Κράτος και κεφάλαιο είχαν ήδη δεχθεί μερικές μικρότερες ή μεγαλύτερες ήττες στο εργασιακό πεδίο, όπως στην περίπτωση της Efood και του Λιμανιού του Πειραιά. Στο τελευταίο δε, οι εργαζόμενοι της Cosco, που βρίσκονταν σε απεργία και είχαν μπλοκάρει ολόκληρη την εμπορική διαδικασία, είχαν την ευχέρεια, λόγω της φύσης του επαγγέλματος και της τοποθεσίας, να προειδοποιήσουν πως σε περίπτωση που η Αστυνομία σκεφτόταν να κάνει την οποιαδήποτε επέμβαση, τα κοντέινερ με τα εμπορεύματα θα βρίσκονταν στον πάτο της θάλασσας. Μια δυνατότητα που δυστυχώς δεν είχαν οι εργαζόμενοι στα πετρέλαια στην Καβάλα, οι οποίοι και αμύνθηκαν όπως μπορούσαν, παρ’ όλα αυτά, και δεν έκατσαν απλά να τις φάνε, σε μια συνθήκη όπου οι μπάτσοι πετούσαν χειροβομβίδες κρότου-λάμψης επάνω σε εγκαταστάσεις ρεύματος, ρισκάροντας διαρροή (ενώ δεν κινήθηκαν με όρους προσωπικής προλεταριακής αντεκδίκησης, όπως η 38χρονη Ann Sriya στην Ταϊλάνδη)!
Οι νίκες του προηγούμενου διαστήματος δεν είναι αποκομμένες από την σημερινή επέμβαση στην Καβάλα. Είναι όλες τους μάχες του ίδιου πολέμου, του ταξικού πολέμου, του μοναδικού που κρατάει αιώνια, που δεν γνωρίζει περιόδους ειρήνης (ακόμη κι αν φαινομενικά μπορεί να έχει περιόδους μικρής ανάπαυλας) και δεν θα σταματήσει, μέχρι την τελική κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Οι νίκες στην Efood και στον Πειραιά ήταν απόρροια άλλων μικρών και μεγάλων νικών, αλλά και ηττών της τάξης μας στο παρελθόν, έντονων και στιγμιαίων, δηλαδή παρόμοιες με αυτήν στην Καβάλα ή φαινομενικά πιο ήπιων και διαρκών, όπως η ταξική ύπνωση που έχουν φέρει οι περίοδοι σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης και οι διάφορες αναθετικές “ελπίδες”, που γεννιούνται -από την Ελλάδα μέχρι την Χιλή- όχι μέσα από τα σπλάχνα των έντονων ταξικών αγώνων, όπως νομίζουν πολλοί αγωνιστές που την πατάνε, αλλά μέσα από τις σκοτεινές καμαρίλες της αστικής τάξης και του κεφαλαίου.
Η εργατική τάξη μαθαίνει τόσο μέσα από τις νίκες, όσο και μέσα από τις ήττες της. Όσο και να μοιρολατρούμε ορισμένες φορές, όσο και να γκρινιάζουμε για την κατάσταση της συνείδησης της τάξης μας σήμερα, αυτή είναι, καλώς ή κακώς, η διαδικασία μέσα από την οποία η ίδια η ταξική συνείδηση διαπλάθεται: Ο συλλογικός, αδιαμεσολάβητος αγώνας των εργαζομένων απέναντι στα αφεντικά τους, οι εμπειρίες οργάνωσης, η διαχείριση μιας ήττας ή η μάξιμουμ εκμετάλλευση της παρακαταθήκης μιας νίκης. Η εξαγωγή συμπερασμάτων από τις θετικές και αρνητικές εμπειρίες. Και όλα τα παραπάνω, σταδιακά, με την κατάλληλη παρέμβαση των πιο συνειδητών κομματιών της τάξης -όχι εξωτερικά σαν ινστρούχτορες και πρωτοπορίες, αλλά μέσα από τα ίδια της τα σπλάχνα, ως μέλη της, ως εργαζόμενοι, καταπιεσμένοι, εκμεταλλευόμενοι- θα οδηγήσουν την τάξη να κάνει το συνειδησιακό, οργανωτικό, πολιτικό (με την έννοια του “ιδεολογικού”) άλμα. Θα μετατραπεί από “τάξη καθ’ εαυτή” σε “τάξη δι’ εαυτή”, όπως έγραψε και ο Μπάρμπα-Μαρξ. Θα αποκτήσει συνείδηση του εαυτού της, των ξεχωριστών της συμφερόντων σε σχέση με τα αφεντικά, θα καταλάβει πως η κοινωνική επανάσταση είναι μονόδρομος για να απαλλαγεί από τους δυνάστες της.
Νομίζουν οι μωροί του Κράτους και του Κεφαλαίου ότι όσο μας σφυροκοπάνε, θα μας λιώσουν, θα μας ισοπεδώσουν. Δεν ξέρουν όμως πως η ταξική συνείδηση και η προπαγάνδιση των ελευθεριακών και επαναστατικών προταγμάτων λειτουργούν σαν το καρφί ανάμεσα στο σφυρί και τον τοίχο: Όσο το σφυρί χτυπάει, αν το καρφί είναι μυτερό, θα χωθεί βαθιά στον τοίχο. Αν η παρέμβασή μας, ταξική και επαναστατική, είναι εκεί, είναι παρούσα στους αγώνες των εργαζομένων, αν οι ταξικές, ελευθεριακές και επαναστατικές ιδέες καταφέρουν να βρουν τον χώρο που τους αρμόζει ανάμεσα στους εργαζόμενους, τότε, ακόμη και όταν το σφυρί της καταστολής, της ταξικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης χτυπήσει, αυτές θα χωθούν βαθιά μέσα στις καρδιές του προλεταριάτου. Και δεν θα μπορέσει να τις βγάλει κανείς.
Οι επαναστάτες και οι ριζοσπάστες, οι αναρχικοί και οι ελευθεριακοί, δεν έχουμε παρά να ακονίζουμε την μύτη του καρφιού και να πλαταίνουμε το κεφάλι του: Δηλαδή να οξύνουμε τα ταξικά αντανακλαστικά, να προπαγανδίζουμε τις ριζοσπαστικές θέσεις και ταυτόχρονα να συμμετέχουμε σε κάθε αγώνα της τάξη μας, αιτηματικό ή μη, “επιθετικό” ή “αμυντικό”, προσπαθώντας να προωθήσουμε την άμεση δράση, την αυτο-οργάνωση, τον επαναστατικό συνδικαλισμό και όλα τα εργαλεία που μας δίνονται στην παρούσα φάση, εφευρίσκοντας πάντα και καινούρια, που μπορεί να μας φανούν εξίσου χρήσιμα.
Να είμαστε αυτοί που πρέπει στους αγώνες του σήμερα και του αύριο. Έρχονται σπουδαίες ημέρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου